“Günlerdir günlüğüme (Ben Ölmeden Önce Okumanız Gereken 10000 Cümle kısmına) eklediğim notlarda sadece mektuplar var. Aziz dostlarıma ve hepsi -mutlaka- Biricik düşmanlarıma yazılmış mektuplar...
Mektup yazmak işin kolay tarafı. Posta masrafı işin içine girseydi siz o zaman görürdünüz zor kelimesinin cüzdanımdaki anlamını. (Çevrem çok geniştir) Neyse ki mektupları hiç kimseye göndermeyeceğim. Posta parası cebimde. Bunca senedir cebimde asla akrep beslemedim ama evde beslediğim fil yavrusunu
–aranızdan en çok hak edenin üzerine- pencereden atacağım güne kadar onu beslemem gerektiğini biliyorum. Umarım filler de dört ayak üstüne düşüyordur. (Küçük hortumuyla şalgam suyu içerken görmelisiniz onu. Şirin şeyy!)
Dört ayak üstüne düşmüyormuş bu. Tüh ya!!! Neyse...
Evet, mektuplara dönelim. Her biri özenle seçilmiş kelimeler ve kinayeler ve tunç kafiyeler ve betimlemeler ve ironiye yaslanmış esprilerle süslü ve bence muhteşem mektuplar…
Yazdıktan sonra hiçbirini okumadım ama yazarken çok iyi olduklarını hissediyordum. Yani çok samimiydim, çok hisliydim. Kâh gülerek yazdım, kâh ağlayarak. Çok acılı ve ümitsiz veya çok aşık olduğum zamanlar da oldu fakat en güzellerini laf sokmak istediğimde yazdım. Eğer birine laf sokmak istiyorsanız kafanız daha bir kıyak çalışır. Çağrışımlar, metaforlar adeta size hücum eder, beyindeki ampullerin biri yanar biri söner. (Hepsi aynı anda yanıyorsa Greenpeace belgeselleri izlememişsiniz demektir. Tavsiye ederim. Ben fırsat buldukça izlerim ve televizyonu asla “stand by” konumunda bırakmam. Anneme söyledim, o da bırakmaz. Son günlerini yaşayan Dünya’ya en azından nefes alarak ölmesi için vahşi yüreğimizden küçük bir armağandır bu. Mesaj kaygısı olmadan da kimseye bir hediye veremeyiz nedense.)
Ne diyordum? Ha evet, polemik zihnin tek amacı ise, falso vermek olasıdır. Elinizde esaslı malzemeler yoksa polemik yapmayınız, yaptırmayınız. Kaynak olarak kıçınızı kullanmayınız. Ayrıca elinizdeki 1 (bir) malzemeyi 1’den (birden) fazla kullanmayınız. Yalnızca hakikatli aptallar bir malzemeyi birden fazla kullanır. Herkesin hakikati kendinedir oysa. Bu yüzden sadece düşmanlarımız değil, dostlarımızın da akıllı olmasını isteriz. Yani herkes “Akıllı Ol!”sun demiş veciz bir atasözümüz. Peki kimdir Akıllı İnsan? Akıllı insan durmasını bilendir sevgili dostlarım. “Durma Üstüne” düşüncelerimi 1 (bir) mektubumda anlatmıştım. Hatta yetmedi 2. mektubu da yazdım. Bu konudaki birinci mektup için:
Bkz.: Statik Üzerine Mektuplar, F. Schiller ve Ben, s. 267.
İkinci Bkz.: Durmasını Bilene Mektuplar, Ö. Uçuran Çiller ve Ben, s. 297
Aşağıdaki resimde Sevgili Schiller ile ne kadar samimi olduğumuzu görüyorsunuz. Beni sıkça ziyaret eder sağolsun. (Sırtı dönük olan benim, çok ortada olmayı sevmiyorum, takdir edersiniz artık)
(Tamam, tamam... Goethe o. Ama çalışma odamız çok benziyor. Valla.)
Fakat televizyon çok tuhaf bir şey. Evet nasıl çalıştığından bahsetmiyorum, bizzat kendisinden bahsediyorum. Yaşıtlarımın veya belki de bazı yazar arkadaşlarımın “aslına rücu” etmesinin vesilesi olmuş kutlu bir kutu. Sanki öyle. Aslında saldırı vaktini bekleyen bir katil jaguar gibi. Ciddiyim. Daha önce bolca televizyon izleme sabıkası olsa dahi, İş hayatına atılan veya evlenen yazar-çizerin bir müddet sonra bahane bulmadan kendini kaptırdığı bir merak, bir uğraş. “Dizi Takipçiliği” diye bir meslek var, duydunuz mu? (İnternete daha sonra geleceğim ey Kari! Ama ondan burada bahsederken “Sözüm Meclisten Dışarı” demek çok zor.)
Okumaya vakit bulamamanın, yazmanın “bu şartlarda” imkânsızlığının, şikayet etmeden yeni bir iş çıkaramamanın yüzlerce bahanesi varken dizi izlemenin asla bahanesi yoktur. Yani “aslına rücu etmek” kapsamına giren her şey gibi. “Kendimi buldum, kendimi!” çığlıklarının yükseldiği evleri mutlaka duymuşsunuzdur. Multiorgazmik bir ayindir bu. Bir düşünün bakalım. Evet, mutlaka buldunuz. Hadi canım, hala mı bulamadınız? O seslerin üst katınızdan bile geldiğine iddiaya girerim.
Bu durumu bir mektubumda (Aptal Kutusunu Açan Kadınlar Ve Erkekler, s. 879) son derece fasih biçimde dile getirmiştim. Bilvesile söylemek isterim, fakat alıntı yapmak mümkün müdür, net bir şeyler söylemem zor. Ama hatırladığım kadarıyla tüm uğraşlarına rağmen ele avuca gelen şeyler yazamayan her kadının veya erkeğin de olur, kendini mutfağa (evet, mutfak) atmasından bahsediyordum ki karnım acıkmıştı. Evet, insan kitapla beslenemiyordu. Belki de haklıydılar. Kitap kemirerek hayatını devam ettiren tek canlı sadece “kurt” idi.
(Bu kurdun şiir sevmesi sizce de çok manidar değil mi? Şiirle karnı doyan bir canlı görmek tersini iddia edenler için ibretlik bir vak’a!...)
Bunlar ne kadar acı bir gerçektir, insanlar sadece yiyerek, içerek ve televizyon izleyerek insan kalabiliyor gibidir. Kurtlar şiirden ne bulursa alıp gidiyordur... Ayrıca insan olanları ise kendinden ve yine egosantrik göbeğinden memnun olabiliyordur.
Ben bunu da bir mektubumda yazmıştım, burada yine kaynak vermekte bir beis görmüyorum. (Bkz: Bir Göbeğin Kendilik Bilinci Üzerine Mektuplar, Sen Onu Benim Göbeğime Anlat (Yazar burada kendine sesleniyor), s.399)
Sevmiyorum. Yukarıda yapmış gibi olduğum şeyi: Herkesin sürekli “kendini refere etme” durumunu sevmiyorum. (Office 2003 “refere”yi “kefere” şeklinde değiştirmek istedi ama müsaade etmedim. Bak hâlâ “kefereyi” diyor…)
Sevmiyoruz. Hem de hepimiz. Kendimiz dışındaki her şeyi. Kendimizi gösterme biçimlerimizi birileri beğenirse sevmiş gibi yapıyor, o kadar. İnsanlığın ortak kaderi birbirine düşene kadar sevgisiz kalmak sanki. Bizler kendimizi gösterme biçimimize direniş gösterenleri düşman ilan ediyoruz. Oysa Düşmanlık çok ciddi bir meseledir. Bugünlerde Düşmanlığın Esasları mektubuma çalışıyorum da ondan biliyorum. Üstünde iyice düşündükten sonra mektubun başlığını Hiç Düşmanıma Mektuplar şeklinde değiştirdim. Çünkü kendime düşman yapacak kadar nüfuzunu, ahlaki gücünü kabul ettiğim, zekasına hayran olduğum, kişiliği karşısında dizlerimin titrediği, insanlığı karşısında utandığım, vaktimin ve uykumun önemli bir bölümünü kendisi uğrunda harcayabileceğim bir “insan”la henüz karşılaşmadım. Bu da Hiç Düşmanıma Mektuplar ’ın ilk cümlesi, bugünkü alıntılarımın son cümlesi olsun Sevgili Sudoku’cu. “
Arthur Şofben Auer
Ne Marakeş Ne Bangladeş, 2008
( Ben Ölmeden Önce Okumanız Gereken 10000 Cümle)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder